Jan urodził się 24 czerwca 1390 r. w Kętach koło Oświęcimia. Po ukończeniu szkoły w Kętach, zapisał się w wieku 23 lat na Uniwersytet Jagielloński. W 1418 roku został magistrem filozofii. Objął wówczas funkcję wykładowcy. Stanowisko to było bezpłatne. Na swoje utrzymanie zarabiał prywatnymi lekcjami i pomocą duszpasterską jako kapłan (nie znamy dokładnej daty ani miejsca święceń kapłańskich, ale musiało to być między 1418 a 1421 rokiem).
W 1421 r. na prośbę bożogrobców z Miechowa Akademia Krakowska wysłała Jana Kantego w charakterze kierownika do tamtejszej szkoły klasztornej. Spędził tam osiem lat. Zadaniem szkoły było przede wszystkim kształcenie kleryków zakonnych. Wolny czas Jan spędzał na przepisywaniu rękopisów, które były mu potrzebne do wykładów. Wśród zachowanych kopii są pisma Ojców Kościoła, św. Augustyna, św. Tomasza, a także Arystotelesa.

Rodzinnym miastem św. Łukasza była Antiochia Syryjska. Był poganinem, a nie Żydem. Zdaje się to potwierdzać pośrednio św. Paweł Apostoł, kiedy w Liście do Kolosan wymienia najpierw swoich przyjaciół i pomocników z narodu żydowskiego, a potem z pogaństwa. Łukasza umieszcza w grupie drugiej (Kol 4, 10-14). Naukę Chrystusa Łukasz przyjął przed przystąpieniem do św. Pawła.  Jest autorem jednej z Ewangelii oraz Dziejów Apostolskich.
Z zawodu był lekarzem, należał do ludzi wykształconych i doskonale obeznanych z ówczesną literaturą. Świadczy o tym jego piękny język grecki, kronikarska dokładność informacji i umiejętność zdobywania źródeł. Jego znajomość judaizmu jest powierzchowna, a łacińskie imię wskazuje na jego pochodzenie. Około 40 r. po narodzeniu Chrystusa i ok. 7 lat po Jego śmierci zapewne w samej Antiochii stał się wyznawcą Chrystusa.

Katecheza papieża Benedykta XVI z 14 marca 2007

Prosząc Pana o tę "łaskę jedności", i w przekonaniu przewodzenia miłości całego Kościoła, kieruję do was to samo życzenie, którym kończy się list Ignacego do chrześcijan Tralli: "Miłujcie się wzajemnie sercem nie podzielonym. Duch mój ofiarowuje się w ofierze za was, nie tylko teraz, ale i kiedy osiągnie Boga... Obyście w Chrystusie mogli zostać znalezieni bez zmazy". I módlmy się, aby Pan pomógł nam osiągnąć tę jedność i zostać znalezionymi w końcu bez zmazy, albowiem miłość jest oczyszczeniem duszy.  

Drodzy bracia i siostry!
Podobnie jak w ubiegłą środę, mówić będziemy o osobistościach rodzącego się Kościoła. Przed tygodniem mówiliśmy o papieżu Klemensie I, trzecim następcy św. Piotra. Dziś mówimy o św. Ignacym, który był trzecim biskupem Antiochii, od roku 70 do 107, który był rokiem jego męczeństwa.

Wspomnienie świętej Jadwigi Śląskiej było kiedyś dla parafian mielżyńskich szczególnym wdarzeniem roku. Szli tego dnia w procesji do Stawu, aby tam świętować odpust. Opis tej uroczystej "kompanii" przedstawił nam ks. Hilary Koszutski w swojej Kronice. Było to wspaniałe publiczne świadectwo wiary i patriotyzmu.

Fragment homilii św. Jana Pawła II, Wrocław, 21. czerwca 1983

Święci są ludźmi ośmiu błogosławieństw. Pragnęła i łaknęła sprawiedliwości Jadwiga Śląska, owa niewiasta dzielna (por. Prz 31,10), jak o niej mówi pierwsze czytanie dzisiejszej liturgii.
Pochodziła z Niemiec, z bawarskiego rodu hrabiowskiego Diessen-Andechs - stamtąd przybyła na ziemię piastowską i weszła w rodzinę piastowską jako małżonka Henryka, zwanego Brodatym. Znajdujemy się na przejściu od XII do XIII stulecia. Wszystko, co Księga Przysłów mówi o "niewieście dzielnej", należy odnieść do księżnej Jadwigi jako żony i matki. Z kolei zaś jako do wdowy - stąd też drugie czytanie liturgiczne mówi dzisiaj o wdowieństwie.
We wdowieństwie już odkryła, że poprzez powołanie małżeńskie i macierzyńskie Chrystus przygotował ją do innego jeszcze powołania, przez które miała do końca wypełnić wolę Bożą, stając się - przez całkowite i wyłączne oddanie Boskiemu Oblubieńcowi w przyjęciu stylu życia zakonnego - siostrą i matką Chrystusa, stosownie do Jego własnych słów: "Kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką" (Mk 3,35). Słowa te czytamy w dzisiejszej Ewangelii. Jadwiga wypełniła do końca wolę Bożą, stając się w Duchu Świętym "siostrą i matką" samego Chrystusa.

Teresa de Cepeda y Ahumada urodziła się 28 marca 1515 roku. Pochodziła z bogatej szlacheckiej rodziny z Avila w Hiszpanii. Miała dwie siostry i dziewięciu braci. Czytanie żywotów świętych tak rozbudziło jej wyobraźnię, żew wieku 7 lat postanowiła uciec do Afryki, aby tam z rąk Maurów ponieść śmierć męczeńską. Namówiła do tej wyprawy także młodszego od siebie brata, Rodriga. Na szczęście wuj odkrył ich plany. Kiedy przygoda się nie powiodła, Teresa obrała sobie na pustelnię kącik w ogrodzie, by naśladować dawnych pokutników i pustelników. Mając 12 lat przeżyła śmierć matki. Pisała o tym w swej biografii: "Gdy mi umarła matka... rozumiejąc wielkość straty, udałam się w swoim utrapieniu przed obraz Matki Bożej i rzewnie płacząc, błagałam Ją, aby mi była matką. Prośba ta, choć z dziecinną prostotą uczyniona, nie była - zdaje mi się - daremną, bo ile razy w potrzebie polecałam się tej wszechwładnej Pani, zawsze w sposób widoczny doznawałam jej pomocy".