Początek roku liturgicznego to zarazem adwent – czas radosnego oczekiwania. Przez kolejne cztery tygodnie liturgia zwraca naszą uwagę na przyjście Jezusa. Oczekujemy Zbawiciela w dwóch wymiarach – czekając na Jego powtórne przyjście na końcu czasów i na coroczne wspomnienie Jego pierwszego przyjścia na świat – Wcielenia, które zapoczątkowało Odkupienie każdego z nas. Adwentowy czas jest wezwaniem do czuwania, abyśmy byli cały czas gotowi na przyjście Królestwa Bożego, o którym czytamy na kartach Pisma Świętego: „Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie "BOGIEM Z NIMI". I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już [odtąd] nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły». I rzekł Zasiadający na tronie: «Oto czynię wszystko nowe».” (Ap 21, 3a-5a).

Francisco de Jasso y Azpilicueta urodził się 7 kwietnia 1506 roku na zamku Xavier w królestwie Nawarry, w arystokratycznej rodzinie Juana de Jasso, doradcy króla Jana III z Nawarry i dony Marii de Xavier y Azpilicueta, jedynej dziedziczki dwóch wielkich rodów szlacheckich. Franciszek był ich piątym i najmłodszym dzieckiem.

W 1512 roku połączone wojska Kastylii i Aragonii podbiły Nawarrę, a cztery lata później miała miejsce rekonkwista, w której brali udział dwaj starsi bracia św. Franciszka. Rodzinę ukarano - dużą część zamku rozebrano, zmniejszając go o ponad połowę, fosę zasypano, ziemie skonfiskowano. Rodzinie pozwolono mieszkać w zamku.
W 1525 roku św. Franciszek wyjechał na studia do kolegium św. Barbary w Paryżu. Już dwa lata później wykładał filozofię w Beauvais. Razem ze św. Ignacym, bł. Piotrem Fabre i czterema innymi młodzieńcami, których poznał w kolegium, położył podwaliny pod powstanie Towarzystwa Jezusowego, dnia 15 sierpnia 1534 roku, w małej Kaplicy Męczenników na Montmartrze. Wszyscy złożyli śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa oraz zobowiązali się do nawracania muzułmanów na Bliskim Wschodzie, a gdyby to okazało się niemożliwe, obiecali udać się do Rzymu, oddając się całkowicie na rozkazy papieża. Razem z resztą członków otrzymał święcenia kapłańskie, 24 czerwca 1537 roku, w Wenecji. Pod koniec października udali się do Bolonii, gdzie pracowali dniem i nocą w miejscowym szpitalu. Później św. Franciszek w Rzymie przez krótki czas pełnił funkcję sekretarza św. Ignacego, gdy ten został pierwszym generałem jezuitów. Jednocześnie gorliwie pełnił posługę kapłańską w kościele św. Wawrzyńca in Damaso.

Mikołaj urodził się w Patras w Grecji ok. 270 r. Był jedynym dzieckiem zamożnych rodziców, uproszonym ich gorącymi modłami. Od młodości wyróżniał się nie tylko pobożnością, ale także wrażliwością na niedolę bliźnich. Po śmierci rodziców swoim znacznym majątkiem chętnie dzielił się z potrzebującymi. Miał ułatwić zamążpójście trzem córkom zubożałego szlachcica, podrzucając im skrycie pieniądze. O tym wydarzeniu wspomina Dante w "Boskiej komedii". Wybrany na biskupa miasta Miry (obecnie Demre w południowej Turcji), podbił sobie serca wiernych nie tylko gorliwością pasterską, ale także troskliwością o ich potrzeby materialne. Cuda, które czynił, przysparzały mu jeszcze większej chwały. Kiedy cesarz Konstantyn I Wielki skazał trzech młodzieńców z Miry na karę śmierci za jakieś wykroczenie, nieproporcjonalne do aż tak surowego wyroku, św. Mikołaj udał się osobiście do Konstantynopola, by uprosić dla swoich wiernych ułaskawienie.

"Podobnie jak apostoł Jan, biskup Ambroży — który zawsze powtarzał: Omnia Christus est nobis!, «Chrystus jest dla nas wszystkim!» — pozostaje autentycznym świadkiem Pana.(...) Jeśli chcesz uleczyć ranę, On jest lekarzem; jeśli cię trawi gorączka, On jest chłodną wodą; jeśli jesteś przygnieciony nieprawością, On jest sprawiedliwością; jeśli potrzebujesz pomocy, On jest mocą; jeśli lękasz się śmierci, On jest życiem; jeśli pragniesz nieba, On jest drogą; jeśli otaczają cię ciemności, On jest światłem. (...) Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan: szczęśliwy człowiek, który pokłada w Nim nadzieję!» (De virginitate, 16, 99). Również my pokładajmy nadzieję w Chrystusie. A będziemy żyć w szczęściu i pokoju." (Papież Benedykt XVI)

„Sama Maryja Dziewica w Magnificat, swej pieśni uwielbienia, mówi: «Wielbi dusza moja Pana (...). Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej» (Łk 1, 46. 48). Tak, Boga ujęła pokora Maryi, i znalazła u Niego łaskę (por. Łk 1, 30). I tak stała się Matką Boga, obrazem i wzorem Kościoła, wybraną spośród narodów, by otrzymać od Pana błogosławieństwo i przekazywać je całej rodzinie ludzkiej. Tym błogosławieństwem jest właśnie Jezus Chrystus. To On jest źródłem łaski, którą Maryja została napełniona od pierwszej chwili swego istnienia. Z wiarą przyjęła Jezusa i z miłością dała Go światu. Takie jest również nasze powołanie i nasza misja, powołanie i misja Kościoła: przyjąć Chrystusa w naszym życiu i dać Go światu, «by świat został przez Niego zbawiony» (J 3, 17)” (Papież Benedykt XVI)