Marcin urodził się ok. 316 r. w Panonii, na terenie dzisiejszych Węgier, w rodzinie pogańskiej. Jego ojciec był rzymskim trybunem wojskowym. Prawdopodobnie imię Martinus pochodzi od Marsa, boga wojny. Przez wieki powstało tak wiele życiorysów Marcina i legend, że dziś trudno ustalić fakty.
Prawdopodobnie uczył się w Ticinium (Pawia). Mając 15 lat wstąpił do armii Konstancjusza II. Co do tego, ile lat służył w wojsku, hagiografowie toczą spory. Według jednych 25, inni podają, że tylko 5. Ale wydarzenie, które wszyscy czciciele wspominają, miało miejsce w okresie tej służby. Żebrakowi proszącemu o jałmużnę u bram miasta Amiens Marcin oddał połowę swej opończy. Następnej nocy ukazał mu się Chrystus odziany w ten płaszcz i mówiący do aniołów: "To Marcin okrył mnie swoim płaszczem".

„Choć cały Kościół Boży został uporządkowany według stopni, tak aby różnorodność członków przyczyniała się do zachowania całości Mistycznego Ciała, to jednak - jak powiada Apostoł - "wszyscy stanowimy jedno w Chrystusie". Nikt też nie jest oddzielony od drugiego spełnianym urzędem tak dalece, aby najmniejsza nawet część ciała pozbawiona była łączności z Głową. Tak więc, umiłowani, w jedności wiary i chrztu szczycimy się jedną wspólnotą oraz wspólną godnością według natchnionych słów świętego Piotra Apostoła: "Wy zaś jako żywe kamienie jesteście budowani jako duchowa świątynia, święte kapłaństwo dla składania duchowych ofiar przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa", i dalej: "Wy jesteście plemieniem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na własność Bogu przeznaczonym".” Św. Leon Wielki

Papież Benedykt XVI do Polaków:

„Pozdrawiam serdecznie Polaków. Dzisiaj przypada rocznica poświęcenia bazyliki laterańskiej, pierwszego co do godności Kościoła, który jest katedrą Biskupa Rzymu. To święto przypomina nam, że my sami «jesteśmy świątynią Boga i że Duch Boży w nas mieszka» (por. 1 Kor 3, 16). A skoro tak, niech nasze życie będzie tego świadectwem. Niech Duch Święty was umacnia i prowadzi.”

"Modlitwa za zmarłych jest ważną powinnością, bowiem nawet jeśli odeszli w łasce i w przyjaźni z Bogiem, być może potrzebują jeszcze ostatniego oczyszczenia, by dostąpić radości nieba" - św Jan Paweł II

Przez wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych liturgia Kościoła przypomina nam o tych wszystkich, którzy oczekują na niebo w czyśćcu. Nie jest to święto zmarłych. Wspomnienie to ma nam przypominać że śmierć nie jest końcem naszego życia, że dusza jest nieśmiertelna, a ciało zmartwychwstanie. Przypominają o tym symbole życia na grobach naszych bliskich – kwiaty i płonące znicze. Dusze czyśćcowe nie mogą prosić Boga za siebie, ale my, którzy jesteśmy jeszcze na tej ziemi, przez nasze modlitwy i ofiary oddawane Bogu w ich intencji przyczyniamy się do tego, aby Bóg przyjął ich jak najszybciej do Siebie. Codziennie możemy uzyskać odpust za zmarłych – czyli uwolnienie ich z czyśćca. Od 1. do 8. listopada jest szczególny czas modlitwy za amarłych, dlatego Kościół szczególnie zachęca do ofiarowania odpustów w tym czasie

Warunki uzyskania odpustu:
1. Intencja uzyskania odpustu i wykonanie czynności obdarzonych odpustem czyli:

a. Wierni, którzy nawiedzą kościół, kaplicę publiczną 1 listopada od południa i przez cały Dzień Zaduszny, mogą dostąpić odpustu zupełnego za zmarłych. Można go uzyskać tylko jeden raz w ciągu dnia.
b. Wierni, którzy nawiedzą cmentarz i pomodlą się mogą uzyskać odpust za zmarłych. Odpust jest zupełny od 1 do 8 listopada, natomiast w inne dni roku jest cząstkowy.

(inne czynności obdarzone odpustem za siebie lub za zmarłych podane w artykue o odpustach w Kościele)
2. Wykluczenie wszelkiego przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet powszedniego (jeżeli jest brak pełnej dyspozycji wykluczenia upodobania do jakiegokolwiek grzechu, odpust będzie tylko cząstkowy)

3. Spełnienie trzech warunków:

- spowiedź sakramentalna lub bycie w stanie łaski uświęcającej

- przyjęcie Komunii Świętej

- odmówienie Ojcze nasz, Wierzę w Boga i modlitwy w intencjach Ojca Świętego( (nie chodzi o modlitwę w intencji samego papieża, choć i ta modlitwa jest bardzo cenna; modlitwa związana z odpustem ma być skierowana w intencji tych spraw, za które modli się każdego dnia papież.)
Po jednej spowiedzi sakramentalnej można uzyskać wiele odpustów zupełnych, a po jednej Komunii św. i jednej modlitwie można uzyskać tylko jeden odpust zupełny.

"Kto zyskuje odpust zupełny, jest w takim stanie, jak zaraz po Chrzcie św. - gdyby umarł, poszedłby wprost do nieba".

Więcej o odpustach - kliknij tutaj...

„I jeśli dzisiaj wspominamy tych naszych braci i sióstr, którzy nas uprzedzili w życiu i są w niebie, to dlatego że zostali obmyci krwią Chrystusa. To jest nasza nadzieja; nadzieja krwi Chrystusa. Nadzieja, która nas nie zawiedzie. Jeśli przez życie idziemy z Panem, to On nas nigdy nie zawiedzie. Usłyszeliśmy w drugim czytaniu słowa, które Apostoł Jan skierował do swoich uczniów: “Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat dlatego nas nie zna…Jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest (1J 3,1-2). Widzieć Boga, być podobnym do Boga: to jest nasza nadzieja.” (papież Franciszek)

W tym bardzo radosnym dniu wspominamy beatyfikowanych i kanonizowanych, ale także wszystkich wiernych zmarłych, którzy już osiągnęli zbawienie i przebywają w niebie nie będąc wyniesionymi na ołtarze. Nie jest to święto zmarłych bo takiego święta nie ma. Pierwszego listopada dziękujemy Bogu za tych, których już przyjął do Swojego wiecznego Królestwa, za ich życie na ziemi i przykład jaki nam zostawili i za orędownictwo za nami przed Jego tronem. Wierzymy w świętych obcowanie, czyli w duchową więź, która łączy nas – Kościół pielgrzymujący – z Kościołem triumfującym, czyli ze wszystkimi świętymi w niebie. Po południu tego dnia odwiedzamy cmentarze. Jest to już część liturgii dnia 2. listopada - wspomnienia wszystkich wiernych zmarłych. Odwiedzając groby pamiętajmy o modlitwie, aby nasi bliscy, którzy są w czyśćcu jak najszybciej dostąpili wiecznej radości. Nie ulegajmy modzie banalizowania śmierci, ale bądźmy żywym świadectwem chrześcijaństwa, w którym śmierć jest bramą do życia wiecznego.